I tak: tłoki podczas nagrzewania uszczelniają się, czyli zmniejszeniu ulega luz między nimi a ścianką tulei. Jest to zjawisko pożądane, które w tym przypadku poprawia sprawność silnika. Inaczej jednak jest w przypadku mechanizmów sterujących pracą zaworów. Tutaj na zimnym silniku muszą być zachowane takie luzy regulacyjne, które po nagrzaniu się silnika nie zostaną skasowane. Całkowita kasacja luzów zaworowych doprowadzi bowiem do niedomykania się zaworów (wieszania), co z kolei prowadzi do dekompresji cylindra, nierównej pracy silnika lub jego całkowitego zatrzymania.

 

Regulacja skoku zaworu ma na celu uzyskanie różnych krzywych wzniosu, zależnie od aktualnych parametrów pracy silnika, tak aby uzyskać optymalny w danej chwili skok zaworu. W takim przypadku warunkiem koniecznym jest, by do każdej wartości skoku zaworu przypisany był odpowiedni zarys krzywki wałka rozrządu. Wyjątkiem jest stan, gdy taką wartością jest skok zerowy, czyli stałe zamknięcie zaworu. Wtedy w stałym kontakcie z jego trzonkiem jest kołowy zarys krzywki wałka rozrządu. Układy wyłączające zawory lub cylindry są wykorzystywane głównie w wysokopojemnościowych silnikach (np. z 8, 10 lub 12 cylindrami) w celu zmniejszenia strat podczas wymiany ładunku (pompa lub przepustnica) i/lub zmiany punktu pracy silnika.

Ze względu na równoległe sekwencje spalania zarówno silniki V8, jak i V12 mogą być zamienione na proste cztero- lub sześciocylindrowe jednostki. Obecnie produkowanymi masowo przez firmę INA elementami regulującymi zmienny skok zaworów są dźwigienki pływające i rolkowe oraz popychacze szklankowe.

 

W mechanizmach rozrządu z popychaczami szklankowymi zawory są sterowane bezpośrednio. Żaden pośredni mechanizm nie jest potrzebny między wałkiem rozrządu a zaworem. Skok krzywki jest bezpośrednio przekazywany na zawór przez dolną część popychacza. Układy z bezpośrednim sterowaniem zaworami wyróżniają się dużą sztywnością i niską masą ruchomych elementów. Zapewniają dzięki temu doskonałe osiągi przy wysokich prędkościach obrotowych silnika.

Popychacze szklankowe są sterowane przez poślizg, powodując straty tarcia stykających się powierzchni. Zastosowanie odpowiednich materiałów może pomóc w zminimalizowaniu tych strat. Aby zapewnić dalszą redukcję zużycia, krzywki są zeszlifowane pod kątem i przesunięte względem popychaczy, co sprawia, że te obracają się o kilka stopni przy każdym skoku krzywki.